Okiem sceptyka: Dekalog rowerzysty

Zza kierownicy auta spoglądam na rowerzystów czasem z irytacją, częściej z sympatią. Rowerów ostatnio pojawiło się więcej, dlatego pozwalam sobie pozostać przy jednym ze swych ulubionych tematów. Przeglądając Internet, można odnieść wrażenie, iż rowerowi internauci i ich zmotoryzowani koledzy - to dwa śmiertelnie zwaśnione tabory, niemal jak kibice dwu klubów piłkarskich. Jeden z dyskutantów pieklił się, że cykliści pętają się mu przed maską na podjeździe pod cieszyńskie Pastwiska. Rzeczywiście, to jedno z krytycznych miejsc. Choć drogę wybudowano w szczerym polu i nie tak dawno, jest bardzo wąska. Dwupoziomowe skrzyżowanie z graniczną obwodnicą nie dość, że nie jest bezkolizyjne, to nawet nie ma osobnych pasów do skrętu w lewo. To trapi kierowców. A nielicznych rowerzystów - paskudne koleiny, na których można się przewrócić. Akurat na tym odcinku można dość łatwo wybudować ścieżkę rowerową, choć może lepiej by było poszerzyć jezdnię. Skorzystaliby na tym wszyscy.
Prawidłowo jadący rower jest utrapieniem dla kierowcy tylko na ruchliwych, wąskich drogach. Niestety, budowanie dróg z asfaltowym poboczem i wyraźnym zapasem szerokości wyszło z mody dobre 20 lat temu. Skoro musimy spotykać się na wąskich drogach, trzeba bardziej pamiętać o kilku zasadach. Paragrafów jest bez liku, najważniejszy jest rozsądek. Nie każdy cyklista kieruje autem, może nie wiedzieć, jak źle jest widoczny. Światła o zmroku, o każdej porze jasne ubranie czy coś kłującego w oczy. Jazda skrajem jezdni, niewykonywanie zaskakujących manewrów. Do dziesięciu daleko, na początek wystarczy.