Krzysztof Imielski. Okiem sceptyka [2 maja 2013]

Moje rowery czekają na naprawę, a z racji wieku potrzebują nietypowych części. Pochłonięty innymi sprawami, wciąż odkładałem naprawę, aż przyszedł Nowy Rok. Mimo woli przekonałem się, jak wygląda życie bez jednośladu - nawet, gdy się ma auto. Nagle wszędzie jest daleko, autem nie zawsze można dojechać, nie mówiąc o zaparkowaniu. Cyklistów nie widuje się wielu, nieliczne stojaki świecą pustkami. Projektowano je dość niefortunnie: jeśli stoją w nich rowery, zwykle wchodzą w paradę pieszym lub kierowcom. Cieszę się, że nie ma w Cieszynie ścieżek rowerowych, bo te nasze rzadko nadają się do jazdy, okupowane są też przez pieszych i parkujące auta. Na ulicy czuję się zdecydowanie lepiej i dbam o to, by nie psuć tego samopoczucia kierowcom, zwłaszcza od czasu, kiedy sam kieruję autem. Większość dorosłych kolarzy ma prawo jazdy, ale nie każdy kierowca jeździ na rowerze. Chyba dlatego trudniej tym drugim wczuć się w sytuację strony przeciwnej. Konfliktu? Niekoniecznie. Kto nie chce korzystać z roweru, bywa skazany na auto. Parkowanie w centrum bywa problemem. Parkingi przy marketach wkrótce okazały się za małe. Zapełniły się autami ludzi, którzy odstawiali je tam na cały dzień. Ograniczenie postoju w niektórych miejscach do godziny jest chyba najlepszym rozwiązaniem. W Czeskim Cieszynie miejsca te oznaczone są niebieskimi liniami, za szybą umieszcza się kartonowy zegar z godziną przyjazdu. Ale ja i tak nie mogę się doczekać, kiedy znów wsiądę na rower.