Życie w ruderze

Gdy pada deszcz, lepiej nie włączać światła. Już kilka
razy poraziło nas prądem — mówi Jolanta Czerynda. Ona, jej córka i Agnieszka Wiśniewska mieszkają w kamienicy przy Starym Targu. Z okna widzą piękną, cieszyńską starówkę. Gorzej z tym, co muszą oglądać w środku. Ściany zniszczone i zagrzybione, chodnik i wersalka wilgotne. Okna w każdej chwili mogą wypaść. A wszystko przez dziurawy dach. Gdy pada deszcz, woda ciurkiem leje się do mieszkania z każdego zakamarka sufitu. Lokatorki rozstawiają wiadra i miski, ale to nic nie daje. Nie pomaga też folia na strychu.

Kobiety już wiele razy budziły się mokrej pościeli, poraził je też prąd, bo woda przedostała się do instalacji elektrycznej. Mają tak poniszczone meble, że nadają się tylko do wyrzucenia. Czerynda przez wiele lat płaciła za życie w ruderze, ale ostatnio zbuntowała się. Powiedziała, że 350 zł czynszu za mieszkanie w którym nabawiła się reumatyzmu to za dużo i przestała płacić. Zacznie dopiero, gdy Zakład Budynków Miejskich wyremontuje dach.

— Wstyd kogokolwiek do tego mieszkania zaprosić — mówi Agnieszka Wiśniewska. Lokatorki planowały pomalować ściany, odświeżyć mieszkanie, ale szkoda im było sił, nerwów i pieniędzy. — Przecież zaraz po deszczu cała farba spłynie ze ścian i sufitu — mówią.

Lokatorki interweniowały najpierw w Zakładzie Budynków Miejskich. — Byłyśmy zbywane, więc w ubiegłym roku poszłyśmy do wiceburmistrza Jana Matuszka — opowiada Wiśniewska. — Obiecał remont kamienicy, ale minął rok i nic się nie dzieje. Przepraszam wymieniono kilka... stopni w schodach.