Nie żyje biskup Tadeusz Pieronek. Pochodził z Radziechów na Żywiecczyźnie

Biuro Prasowe Konferencji Episkopatu Polski podało na Twitterze: Dziś wieczorem w Krakowie zmarł bp Tadeusz Pieronek, był biskupem pomocniczym sosnowieckim (1992-1998), sekretarzem Generalnym KEP w latach 1993-1998, rektorem PAT w Krakowie w latach 1998-2004. Wieczny odpoczynek racz mu dać Panie..."

- Jestem porażony tą informacją - powiedział DZ Szymon J. Wróbel z Jeleśni, autor filmu dokumentalnego i książki o biskupie Tadeuszu Pieronku i jego rodzinie.

Donald Tusk napisał na Twitterze: "Smutny koniec roku - odszedł biskup Tadeusz Pieronek. Wspierał Polskę europejską szczerze i odważnie. Gościłem Go w tym roku w Brukseli, On mnie niedawno w Krakowie. Różniąc się czasem, rozumieliśmy się."

Biskupa Pieronka tymi słowy pożegnał kardynał Stanisław Dziwisz, były metropolita krakowski: "Zaskoczyła nas śmierć Biskupa Tadeusza Pieronka. Wpisał się on w sposób znaczący w historię Kościoła w Polsce w ostatnich dziesiątkach lat. Krytykował i był krytykowany, ale zawsze uczciwy, miłujący Kościół, zatroskany o sprawy społeczne. Człowiek niewątpliwie wielkich zasług w życiu Kościoła, także jako wybitny prawnik i nauczyciel uniwersytecki. Zasługuje na obiektywne spojrzenie na jego wyrazistą osobowość. Żegnam Go po przyjacielsku i zawierzam Go Ojcu Św. Janowi Pawłowi II, któremu był szczerze oddany i od którego otrzymał konsekrację biskupią".

Tadeusz Pieronek urodził się w 24 października 1934 w Radziechowach na Żywiecczyźnie. Maturę zdał w Liceum Ogólnokształcącym im. Mikołaja Kopernika w Żywcu. Święcenia prezbiteriatu przyjął w 1957 roku. W 1958 pracował jako wikariusz w parafii Opatrzności Bożej w Bielsku-Białej.

W 1992 roku wraz z reorganizacją podziału administracyjnego Kościoła w Polsce Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym nowo utworzonej diecezji sosnowieckiej. Święcenia biskupie otrzymał 26 kwietnia 1992 w Bazylice św. Piotra w Rzymie. Udzielił mu ich Jan Paweł II, któremu asystowali kardynał Angelo Sodano, sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej, i kardynał Franciszek Macharski, arcybiskup metropolita krakowski. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „In veritate” (W prawdzie).

W latach 1992–1993 był zastępcą sekretarza generalnego Konferencji Episkopatu Polski, a w latach 1993–1998 sekretarzem generalnym Konferencji. Był rektorem Papieskiej Akademii Teologicznej.

Brał udział w procesie beatyfikacyjnym Jana Pawła II, przewodnicząc w latach 2005–2006 trybunałowi rogatoryjnemu w Krakowie.

W 1990 został członkiem-założycielem Stowarzyszenia Kanonistów Polskich oraz członkiem Consiglio Direttivo Międzynarodowego Stowarzyszenia dla Rozwoju Prawa Kanonicznego. Wszedł w skład Polskiej Akademii Nauk i Polskiej Akademii Umiejętności. Należał do Rady Fundacji im. Stefana Batorego.

Postanowieniem prezydenta Polski Bronisława Komorowskiego z 17 kwietnia 2014 biskup Tadeusz Pieronek został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.

W 2011 r. biskup otrzymał tytuł doctora honoris causa Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie.

Został wyróżniony: Medalem Świętego Jerzego „Tygodnika Powszechnego” (1998), Polską Nagrodę Europejską Polskiej Fundacji im. Roberta Schumana (1998), Medalem Europejskim przyznanym przez Komitet Integracji Europejskiej i Business Centre Club (2001), Nagrodą Orła Jana Karskiego (2008), Laurem Krakowa XXI wieku (2014)oraz Nagrodą Fundacji im. Janiny Paradowskiej i Jerzego Zimowskiego (2017).

Biskup Tadeusz Pieronek bardzo mocno związany był z Radziechowami na Żywiecczyźnie. To w tej podżywieckiej wiosce jego ojciec Władysław Pieronek, legionista i znany działacz społeczny, wybudował przed wojną pierwszy murowany dom, w którym mieścił się sklepik, a górę Pieronkowie wynajmowali radziechowskim nauczycielom. Tadeusz Pieronek wychował się w wielodzietnej rodzinie, na którą ogromny wpływ miała wojenna rozłąka. Rodzina Pieronków w ramach Aktion Saybusch, akcji wysiedleńczej przeprowadzonej przez niemieckiego okupanta w 1940 roku, została rozdzielona. Tadeusz Pieronek wraz z bratem trafił do wujka w Kętach, a reszta rodziny została wysiedlona na Podlesie. Ponownie rodzina połączyła się dopiero po zakończeniu II wojny światowej.

- W tym okresie, kiedy dziecko najwięcej chłonie, nie miałem przy sobie rodziców - byliśmy bowiem u wujka. Brak ojca i brak matki odbił się na mojej psychice. Na przykład kiedy spotykałem się z czułością między dziećmi i rodzicami, to się dziwiłem; uważałem, że to jakaś przesada. Ale to nie była przesada - to był brak we mnie takich przeżyć. Ale nie miałem o to żalu do rodziców. Rodzice byli dla mnie autorytetami - wspominał w rozmowie z DZ biskup Pieronek, akcentując słowo „autorytetami”.

KILKANAŚCIE DNI TEMU PRZEPROWADZILIŚMY SPACER Z BP. TADEUSZEM PIERONKIEM PO JEGO RADZIECHOWACH